Wilde plannen in uitvoering, part 2

Hello lieve lezers,

Na een fantastische twee weken heb ik weer de tijd gevonden (mede omdat ik iets tegoed van het ontbijt heb genoten en nu niet in het fantastische zwembad kan duiken omdat ik zink als een baksteen), om even op te schrijven wat ik allemaal heb meegemaakt en ik kan je vertellen, het is fantastisch!

Ik was geeindigd in Valparaiso, een geweldig mooie stad aan the Pacific Ocean. Overal op de huizen waren mooie graffiti ' schilderijen ' te zien of de huizen waren gekleurd in alle kleuren van de regenboog, de hele stad voelde aan als een pretpark. Hier hebben we een vriendinnetje van mij ontmoet die ik heb leren kennen in Florianopolis (Brazilie) en twee dagen mee doorgebracht aan het strand. Iedereen zei dat het water te koud was om in te zwemmen, maar als een echte diehard heb ik toch vaak een duik genomen (als echte Nederlander weet ik heus wel wat kou is ;)), met het gevolg heel hard op het strand teruggesmeten te worden door de zeer hoge golven met of zonder bikini. Na drie dagen Valparaiso was het tijd om voor een weekje afscheid te nemen van onze nieuwe franse buddy Lex en tijd om verder te gaan met z´n tweeen.

De volgende stop: San Pedro de Atacama. Iedereen had ons al gezegd dat het een behoorlijk lange busreis zou zijn (24uur) maar dat wilde we wel doortrekken in een keer, ik bedoel als je eenmaal in de bus zit kun je net zo goed meteen doorgaan. Nou we hebben het geweten. Een busreis from HELL! We wisten dat de chilleense bussen niet zo luxe zouden zijn als de Argentijnse, maar met een semi cama (stoel kan je een stuk naar achter klappen) moest het toch wel goedkomen dachten we. Fout gedacht! Het was een verschrikkelijk oude bus en de stoelen konden niet echt ver naar achteren, in ieder geval niet bij ons, aangezien de dikke vent die voor ons zat zijn gewicht er in gooide en de stoel zo ver naar achter kon buigen dat wij met onze benen in de nek zaten. Onze vette vriend heeft dan ook bijna de gehele reis of liggen snurken, of luid lopen bellen met al zijn vrienden. Tot overmaat van ramp waren onze stoelen geplaatst naast het toilet waar iedereen gebruik van maakte aangezien je tijdens de stops (die elke tien minuten plaatsvonden) niet naar buiten kon om even een plasje te maken. De heerlijke odeur van plas en poep heeft ons dan ook de gehele rit in de neus gezeten. Na de hele nacht met onze benen in de nek gereden te hebben kwamen we om tien uur 's morgens aan op een stop waar we er eindelijk even uit konden om iets te eten te halen, je kon kiezen uit een kleffe hotdog of een sandwich waarvan we niet wisten wat erop zat. We hebben ons gewaagd aan een sandwich (achteraf bleek het kip te zijn??) en een enorme reep chocolade. Deze werd zorgvuldig in stukjes gebroken en toen er op een gegeven moment een andere vorm werd gemaakt was dit erg exciting, er gebeurde tenminste iets. (Je kunt je voorstellen hoe verveeld we waren). Toen we na 25 uur eindelijk de bus uitkonden, het was inmiddels half 12 ' s nachts kregen we toch wel een kleine cultuurshock te verduren. We waren namelijk in de veronderstelling dat we vanuit de busterminal in Atacama wel een taxi konden pakken naar ons hostel. Nu bestaat San Pedro de Atacama uit 1 grote hoofdstraat met allemaal parallel straatjes en zijn er geen verharde wegen, het was zo' n klein stoffig dorpje dat we die taxi wel konden vergeten. Gelukkig hadden we twee locals ontmoet bij de busterminal die zo vriendelijk waren om ons naar ons hostel te brengen.

Eindelijk een echt bed! We waren door het dolle heen en hadden zin om eindelijk eens lekker te slapen. Helaas was onze roommate die snurkte alsof hij het hele amazone gebied aan het kappen was een kleine hindernis. Toen we ' s morgens om 8 uur weggebrand werden van de hitte uit onze kamer besloten we het dorpje maar eens te gaan verkennen en wat fruit te kopen (al die chocoladerepen die we gegeten hebben uit verveling in de bus moesten gecompenseerd worden). Het was zo'n schattig klein stoffig dorpje met minimarkets waar je een ei en melk kon kopen bij een te schattige oude opa met een tand dat ons slaapgebrek snel vergeten was. Om vijf uur ' s avonds hebben we samen met een hostelmedewerker een duitser en wij twee een fantastische mountainbike tour door de bergen gedaan van 4 uur. Het eigenlijke plan was om zelf een mountainbike te huren en op pad te gaan, maar de hostelmedewerker kreeg zo de slappe lach en zei dat we zouden sterven ergens in de middle of nowhere dat we dit toch niet gedaan hebben. De mountainbike tocht was echt helemaal geweldig, we hebben door grotten gecrosst, door rivieren gefietst en een berg beklommen waarna we overzicht hadden over de hele valei, zoooo moooi! Het was de zadelpijn die we daarna hadden helemaal waard! Helaas was dit onze enige volle dag die we in Atacama konden besteden aangezien de bussen maar twee maal per week gingen en we te weinig tijd hadden om nog vier dagen te blijven.

Volgende stop: Salta, Argentinie. Ahhh we kunnen dit! Deze busreis duurt maar 10 uur, dat is niets in vergelijking met de 25 uur in hel. We hadden geleerd geen turbus meer te nemen dus met de andere busmaatschappij zaten wij veilig. We hadden ter voorbereiding een dikke chocoladereep gekocht (tja het is traditie) en een enorme sandwich omdat we de hotdogs die je onderweg kon kopen niet meer konden zien. Jammer genoeg waren we vergeten dat je geen groenten of fruit over de grens mocht brengen en onze sandwich was volgepakt met kip, tomaat en sla. Toen we na een paar uur de grens van Chili - Argentinie naderde moesten we in paniek onze enorme sandwich naar binnen proppen, ik bedoel het zou zonde zijn als we wat zouden moeten weggooien. Tot hilariteit van de andere mede busreizigers, we werden hierna de fat ladies genoemd. (Die chocoladereep hebben we hebben we later sneaky opgegeten, ze moesten eens weten wat wij allemaal kunnen verteren) Alhoewel de busreis minder hels was dan de andere, duurde het in plaats van 10 zo'n 15 uur. Toen we eindelijk bij ons (verschrikkelijk crappy hostel met een enorme bitch van een baliemedewerkster waar ik verder niet over uit ga wijden omdat ik er al genoeg woorden aan vuil heb gemaakt tijdens mijn verlbijf in Salta), aankwamen werden kwamen we op de kamer met twee vrienden van Rose van haar taalschool uit Cordoba: Monique en Simon (dit was gepland ;)). Zij waren in partymood en omdat we niet weer als granny's vroeg wilden gaan slapen hebben we een douche genomen en zijn we op stap gegaan met hun. Eerst gingen we naar een ander hostel om daar een zwitserse vriend van Monique te zien waarna we met iedereen uit dat hostel naar een club zijn gegaan. Op de een of andere manier eindigde we weer in een gayclub, maar ik heb me uitermate vermaakt en gedanst zonder dat je de hele tijd vastgegrepen word door een of andere creapy zuid-amerikaan, ook wel eens een verademing! De volgende dag waren we behoorlijk kapot en hebben we rustig de stad verkend waarna we het plan hadden om een berg te gaan beklimmen om uitzicht te hebben over de hele stad. Helaas waren we hier te lui voor en hebben we de cabineliften naar boven genomen, een biertje op de top gedronken, maarrr we zijn wel naar beneden gelopen!

De volgende dag hebben Rose en ik ons inmiddels famous ' ugly eggs' (it's the inside that counts) breakfast (soort geroerbakte versie van een ei met tomaat en bacon) gemaakt voor onze vrienden waarna we met z' n vijven (inmiddels was onze franse vriend Lex ook weer gearriveerd) een auto gehuurd en hebben we een roadtrip gemaakt door de super mooie omgeving van Salta. De roadtrip was geweldig aangezien monique een regeatton cd op straat had gekocht en deze flink hard werd afgespeeld. Na 12 liedjes hadden de mannen er genoeg van en werden we op een reggeaton dieet gezet, elk uur mochten we ieder een liedje kiezen waarna de cd weer snel werd uitgezet. We hebben ontzettend gave dingen gezien en een geweldige dag gehad. ' s Avonds hebben we afscheid genomen van Simon en Monique die helaas weer terug moesten naar Cordoba. Voor de volgende dag hadden we een rafting trip geboekt die de gehele dag zou duren waarna we 's avonds laat de bus zouden pakken richting Bolivia. Het enige probleempje was dat Rose en ik onze was hadden weggebracht en door onze dagvullende roadtrip en dagvullende raftingtrip geen tijd hadden om het op te halen. We hebben de (enige) vriendelijk baliemedewerker heel lief aangekeken en hij heeft uiteindelijk de was voor ons opgehaald. ' s Morgens moesten we om half 9 op een bepaalde locatie zijn om met het busje naar de rivier gebracht te worden. Helaas hadden we ons verslapen en waren we een beetje in tijdnood. Ook was de locatie waar we moesten verzamelen toch iets verder dan gedacht waardoor onze nieuwe vriend achter de balie een taxi voor ons moest bestellen omdat we het lopend niet meer gingen halen. Deze taxi was sneller gearriveerd dan verwacht waardoor de baliemedewerker ons op onze kamer kwam ophalen (wij waren nog onze tanden aan het poetsen) dat we nu echt moesten gaan. De voucher waren we ook vergeten waardoor hij achter ons aanrende met het papiertje. Uiteindelijk hebben we het gered en konden we gaan raften in Salta inclusief asado (enorme bbq, de reden waarom Lex eigenljk meeging). Het raften was heel erg leuk! Het enige minpunt was dat er ontzettend veel kleine steekvliegjes zaten en wij totaal onvoorbereid (het was nogal hectisch die morgen) vergeten waren zonnebrand en antibugspray mee te nemen. Gelukkig was er iemand zo aardig om ons bugspray te lenen. Blijkbaar had ik me niet goed genoeg ingesmeerd, of ja ik had mijn broekje met het insmeren nog steeds aan en ben in bikini op de raftboot gegaan, waardoor mijn hele kont en bovenbenen zijn opgegeten door deze kleine rotvliegjes. En het JEUKT kan ik je vertellen!!

' s Avonds was het tijd om Salta alweer te verlaten en door te reizen naar het noordelijkste stadje van Argentinie waar we over konden steken naar Bolivia. Ook nu hadden we weer geen geluk met de bus. En we hadden nog wel frontseats waardoor we in ieder geval genoeg beenruimte hadden. Helaas kregen we geen dekentjes in de bus en hadden wij behalve een vestje en een paar sokken geen warme kleding bij ons in de bus. De hele nacht hebben we dan ook lopen bibberen van de kou (het vroor bijna buiten maar de airco bleef gewoon aan) terwijl mijn buurman die ontzettend naar zweet stonk omdat hij het waarschijnlijk te heet had onder zijn lekkere deken de hele nacht heerlijk heeft liggen dromen. Behoorlijk gebroken kwamen we om 6 uur in de morgen aan in het koude en winderige La Quiaca, hier zijn we snel onze backpack ingedoken en hebben we alle kleren over elkaar aangetrokken die we konden vinden. Hierna was het tijd om de grens (te voet) over te steken en naar Bolivia te gaan. Na behoorlijk wat gehannes (Rose is een Amerikaanse en aangezien ze Amerikanen in Zuid-Amerika niet echt op prijs stellen, moesten we voor haar een visa regelen), kwamen we eindelijk aan in Villazon, Bolivia. Hier hebben we voor omgerekend zo'n 2 euro p.p. een taxi van een uur genomen naar Tupiza. De taxirit was geweldig, er werden zoveel mogelijk mensen in de taxi gepropt en onze backpacks werden op het dak gebonden. Ook was er een vrouw met een kind van ongeveer 4 jaar dat de hele taxirit borstvoeding heeft gehad. Ook had de vrouw een grote plastic boodschappen tas met vogeltjes bij zich (dit is blijkbaar heel normaal in Bolivia want iedereen sjouwt hier met vogels, geen idee wat ze ermee doen) de gehele taxirit hebben de vogeltjes vrolijk lopen tjilpen door de fantastische boliviaanse muziek (een zeer slechte synthesiser met altijd de zelfde beat eronder en een man die elke keer schreeuwt: Otra vez!) die onze taxichauffeur speelde. We hebben dan ook een uur de slappe lach gehad en ons verbaasd over hoe verschillend de mensen er hier uit zien in vergelijking met andere Zuid-Amerikaanse landen. (Lex onze arrogante fransman vind ze allemaal lelijk, wij vinden ze uniek!) De klederdracht hier is geweldig, de vrouwen dragen allemaal 10 lapen gekleurd stof over elkaar heen, het haar in twee lange vlechten met een hoog hoedje op hun hoofd.

Na onze lange en vermoeiende transfers hebben we besloten om onszelf te trakteren op een heerlijk luxe hotel (7euro per nacht incl. een heerlijk ontbijt). Hier verblijven we drie dagen, liggend aan ons heerlijke zwembad, relaxend voordat we aankomende vrijdag gaan beginnen met de 4daagse zoutvlaktes jeeptour. Dit relaxen mag ook wel aangezien we alleen de laatste dag kunnen douchen omdat de hostels waar we verblijven nogal armoedig zijn en geen douche hebben, of uberhaupt electriciteit. Vanmiddag gaan we ons wagen aan een paardrijtour door de bergen, eens kijken of mijn skills van vroeger er nog zijn (denk het niet want ik vind het eigenlijk doodeng, maar dat zeg ik natuurlijk niet tegen Lex en Rose..)

Ik zie dat ik al veel te veel heb getypt dus ik ga snel stoppen! Een dikke kus vanuit Bolivia, het volgende verslag zal weer zijn vanuit Argentinie en dan is Martijn erbij, hiephoi!!

Dikke kus!